De lever is een groot orgaan en een aanzienlijke hoeveelheid leverweefsel moet worden beschadigd voordat een persoon symptomen van ziekte ervaart. Symptomen kunnen ook afhangen van het type leverziekte. Wanneer symptomen optreden, kunnen deze het volgende omvatten:
De behandelingen die worden gebruikt bij patiënten met PBC kunnen worden onderverdeeld in:
De vernietiging van galwegen in PBC leidt tot het vasthouden van bepaalde giftige galzuren in de levercellen (hepatocyten). Aangenomen wordt dat deze giftige galzuren de dood van de hepatocyten en een geleidelijk verlies van leverfunctie veroorzaken. Ursodeoxycholzuur (UDCA is een afkorting voor deze chemische naam) is een van nature voorkomend galzuur dat in kleine hoeveelheden wordt geproduceerd door normale hepatocyten. UDCA is beschikbaar om voor te schrijven als ursodiol (Urso-250, Actigal en generieke preparaten). Bij orale inname wordt UCDA geabsorbeerd uit de darm, opgenomen en verwerkt door hepatocyten en in gal terug naar de darm getransporteerd. UDCA heeft ten minste vier gunstige effecten bij PBC:
Vier grootschalige, klinische onderzoeken hebben de effectiviteit en veiligheid van UDCA vergeleken met die van een inactief medicijn (een placebo). Deze gecontroleerde onderzoeken werden uitgevoerd bij zowel symptomatische als asymptomatische patiënten met een spectrum van weefselafwijkingen (pathologie) op hun leverbiopten, variërend van vroege ziekte tot cirrose. Behandeling met UDCA leidde tot verbetering van afwijkingen in leverbloedtesten, waardoor verhoogde niveaus van bilirubine, alkalische fosfatase, gamma-glutamyltransferase (GGT) en cholesterol aanzienlijk werden verlaagd. UDCA verbeterde echter de vermoeidheid niet, voorkwam of verbeterde osteoporose niet en had een wisselend effect op jeuk. Drie van de vier onderzoeken gebruikten een vergelijkbare dosis UDCA (13-15 mg per kg lichaamsgewicht per dag) en werden gecombineerd voor een analyse van in totaal 548 patiënten.
De resultaten van de gecombineerde analyse toonden aan dat UDCA de overleving significant verhoogde na maximaal 4 jaar therapie, zonder dat een levertransplantatie nodig was. De vierde grootschalige studie gebruikte een lagere dosis UDCA (10 tot 12 mg per kg per dag). De resultaten van dit onderzoek verschilden enigszins van die van de andere drie onderzoeken. Deze toonde een voordeel van UDCA-behandeling, voornamelijk bij patiënten met bilirubinespiegels van minder dan 2 mg/dL. De drie andere onderzoeken, afzonderlijk of gecombineerd geanalyseerd, bevestigden deze waarneming over het bilirubine echter niet. In feite heeft elk van die onderzoeken een voordeel aangetoond voor patiënten met gevorderde ziekte en verhoogde bilirubinespiegels. Bovendien werd de ontwikkeling van portale hypertensie verminderd door de UDCA. Het is belangrijk op te merken dat ondanks duidelijke voordelen, UDCA-behandeling voornamelijk vertraagt progressie en geneest PBC niet.
Alle patiënten met PBC die abnormale levertesten hebben, ongeacht het stadium van de leverbiopsie of de fase van natuurlijke progressie van de ziekte, moeten waarschijnlijk met UDCA worden behandeld. De dosis moet gewoonlijk tussen 13 en 15 mg per kg lichaamsgewicht per dag zijn. Patiënten kunnen UDCA innemen als een enkele dosis of als een verdeelde dosis zonder de klinische voordelen ervan te beïnvloeden. UDCA is zeer veilig voor langdurig gebruik. De primaire bijwerking is diarree, die te wijten is aan het niet opnemen van alle UDCA uit de darm. Patiënten die diarree krijgen, kunnen vaker kleinere doses nemen, in een poging de aanbevolen totale dagelijkse dosis te behouden. Aan de andere kant kunnen patiënten die geen diarree hebben, proberen grotere hoeveelheden per dosis in te nemen, met als doel slechts één dosis (alweer de aanbevolen totale dosis) per dag voor het slapengaan in te nemen.
Colchicine, een medicijn dat ontstekingen en littekens vermindert, is voornamelijk gebruikt voor de behandeling van artritis veroorzaakt door jicht. Drie gerandomiseerde, gecontroleerde onderzoeken naar PBC toonden aan dat colchicine, in vergelijking met placebo, de progressie van abnormale bloedtesten enigszins vertraagde, maar de symptomen niet verminderde of de progressie van leverpathologie (weefselafwijkingen op de biopsie) verhinderde. Een van de onderzoeken suggereerde zelfs dat colchicine de overleving verbeterde. Deze indruk van een betere overleving met colchicine is echter niet onderbouwd. In feite lijkt de schijnbaar verbeterde overleving te wijten te zijn aan een onverwacht hoog sterftecijfer (sterfte) onder de patiënten die het inactieve medicijn in die studie kregen. De voordelen van colchicine zijn zo klein dat het zelden wordt aanbevolen.
Immunosuppressieve medicatie, bijvoorbeeld corticosteroïden, azathioprine, cyclosporine (Sandimmune, Neoral, Gengraf) en methotrexaat (Rheumatrex, Trexall) onderdrukken immuunreacties. Deze medicijnen zijn theoretisch aantrekkelijke middelen om PBC te behandelen, gebaseerd op het concept dat het een auto-immuunziekte is. Verschillende gerandomiseerde gecontroleerde onderzoeken hebben immunosuppressieve geneesmiddelen getest bij PBC. Geen van deze onderzoeken heeft echter een verlengde overleving van patiënten aangetoond.
Corticosteroïden, bijvoorbeeld prednison, prednisolon en budesonide (Entocort) remmen de initiatie van immuunreacties, inclusief die initiële reacties die nodig zijn voor bestendiging van auto-immuniteitsreacties. Een gerandomiseerde (toegewezen behandeling) gecontroleerde studie werd uitgevoerd waarin een placebo werd vergeleken met een lage dosis prednisolon over een periode van 3 jaar. Deze studie toonde aan dat prednisolon de leverfunctie verbeterde en de snelheid van botverdunning of demineralisatie niet significant verhoogde. (Osteoporose is een mogelijke bijwerking van steroïden). Een andere gerandomiseerde studie vergeleek UDCA en placebo met UDCA en prednisolon bij patiënten met vroege stadia van PBC. Hoewel de verbetering van de leverfunctie voor beide groepen vergelijkbaar was, resulteerde alleen de combinatie van UDCA en prednisolon in duidelijk verbeterde leverbiopten.
Het is opmerkelijk dat de belangrijkste voordelen van corticosteroïden werden gezien bij patiënten met vroege stadia van de ziekte op leverbiopsie. Toch resulteerden deze behandelingen niet in een volledige remissie of genezing. Bovendien was noch de omvang, noch de duur van deze onderzoeken voldoende om een effect op de overleving zonder levertransplantatie vast te stellen. Dienovereenkomstig zijn er meer gegevens nodig om het voordeel en de veiligheid van PBC van steroïden alleen of in combinatie met UDCA te bevestigen. Desalniettemin weerlegden deze onderzoeken een eerder idee dat corticosteroïden een snelle progressie van de botziekte osteoporose zouden veroorzaken bij patiënten met PBC.
Budesonide is een steroïde die sneller wordt verwerkt (gemetaboliseerd) in de lever en daarom vermoedelijk minder schadelijk is voor het bot dan andere steroïden. Dit geneesmiddel werd onderzocht bij geselecteerde patiënten met PBC die suboptimale (minder dan gunstige) reacties op UDCA hadden gehad. Helaas was budesonide niet effectief in deze groep. In feite verergerde het de osteoporose aanzienlijk en verhinderde het de progressie van de PBC niet. Daarentegen toonde een gerandomiseerde studie waarin UDCA en placebo werden vergeleken met een combinatie van budesonide en UDCA, aan dat de combinatie effectiever was, terwijl botverdunning (verlies van mineraaldichtheid) vergelijkbaar was in de twee groepen. Maar ook hier zijn meer gegevens nodig om het voordeel en de veiligheid van deze combinatie te bevestigen.
Imuran voorkomt de aanmaak van nieuwe lymfocyten (witte bloedcellen die deelnemen aan immuunreacties) door de celdeling (reproductie) van de lymfocyten te blokkeren. Het gevolg van deze actie is het verminderen van het aantal nieuwe ontstekingscellen dat de ontstekingsplaatsen binnenkomt. Een groot onderzoek waarin het effect van azathioprine werd vergeleken met een inactief geneesmiddel (placebo) bij 248 patiënten met PBC, liet echter geen voordeel zien. Daarom wordt dit medicijn momenteel niet aanbevolen voor gebruik bij PBC-patiënten buiten onderzoeksprotocollen.
Cyclosporine is een krachtig immunosuppressivum, cyclosporine (Sandimmune, Neoral, Gengraf) wordt voornamelijk gebruikt om afstoting van getransplanteerde organen te voorkomen. Het medicijn voorkomt de productie van een belangrijk signaal dat nodig is voor lymfocyten om te delen (reproduceren) en ontsteking te veroorzaken. Een grote studie van 349 PBC-patiënten, waarin cyclosporine werd vergeleken met een inactief medicijn, toonde enig voordeel van ciclosporine. De frequentie van de bijwerkingen van hoge bloeddruk en verminderde nierfunctie maken dit medicijn echter onaanvaardbaar voor langdurig gebruik.
Methotrexaat onderdrukt zowel het immuunsysteem als de celdeling. Dit medicijn is met succes gebruikt bij ernstige reumatoïde artritis en een immunologische huidziekte die psoriasis wordt genoemd. Aanvankelijke beperkte onderzoeken bij patiënten met PBC lieten geen voordeel zien, en ernstige bijwerkingen waren onder meer zweren in de mond, haaruitval en longontsteking. Bovendien wezen voorlopige rapporten van gerandomiseerde, gecontroleerde onderzoeken naar methotrexaattherapie van PBC in Europa op een hoger dan verwacht percentage van een vorm van longontsteking die littekens op de longen veroorzaakt. Bovendien toonde een recent gepubliceerde, gerandomiseerde, gecontroleerde studie van lage doses methotrexaat bij PBC ernstige toxiciteit aan over een periode van zes jaar. Momenteel loopt er een groot onderzoek in de Verenigde Staten waarin alleen UDCA wordt vergeleken met een combinatie van UDCA en methotrexaat. Op dit moment is het voorbarig om het gebruik van methotrexaat aan te bevelen voor de behandeling van PBC buiten klinische onderzoeken om.
Ocaliva werd in mei 2016 door de FDA goedgekeurd voor de behandeling van PBC in combinatie met ursodeoxycholzuur (UDCA) bij volwassenen die onvoldoende reageren of UDCA niet verdragen, of als een enkelvoudige therapie bij volwassenen die UDCA niet kunnen verdragen. Bij dergelijke patiënten vertoonde bijna 50% een verbetering in de levertesten. De meest voorkomende bijwerking is jeuk, waargenomen bij meer dan 50% van de patiënten. De meest voorkomende bijwerkingen zijn vermoeidheid, buikpijn en ongemak, gewrichtspijn, pijn in het midden van de keel, duizeligheid, constipatie en jeuk.
Colestyramine is een medicijn dat oraal wordt ingenomen en niet in de darm wordt opgenomen. Het medicijn hecht (bindt) zich aan stoffen in de darm, inclusief die uit de gal, en verwijdert ze vervolgens uit het lichaam in de stoelgang. Vermoedelijk is colestyramine nuttig omdat het zowel galzuren als niet-geïdentificeerde stoffen bindt die jeuk veroorzaken nadat ze vanuit de darm in de bloedbaan zijn opgenomen. Cholestyramine is de meest effectieve therapie voor de meeste patiënten met cholestatische jeuk. Voor optimale effecten moet colestyramine bij de maaltijd worden ingenomen wanneer de galstroom in de darmen het grootst is. Een iets grotere dosis bij het ontbijt wordt aanbevolen voor patiënten met galblaas, aangezien de gal die 's nachts in de galblaas is opgeslagen, op dit moment wordt vrijgegeven.
Het is belangrijk op te merken dat colestyramine ook aan medicijnen kan binden. Daarom is het belangrijk dat andere geneesmiddelen één uur vóór of twee uur na colestyramine worden ingenomen. De gebruikelijke dosering is 8 gram bij het ontbijt, 4 gram bij de lunch en 4 gram bij het avondeten. Cholestyramine lost niet goed op in vloeistoffen en voelt vaak korrelig aan als het wordt ingeslikt. Het mengen in koolzuurhoudende dranken kan dit probleem echter verminderen.
De belangrijkste bijwerking van colestyramine is constipatie. De constipatie treedt op omdat het medicijn de galzuren bindt die anders meer water beschikbaar zouden maken in de dikke darm om de ontlasting te verzachten. Bijwerkingen van ciclosporine zijn onder meer:
Een ander galzuurbindend medicijn dat kan worden geprobeerd om jeuk te verlichten, is colestipol (Colestid).
Een antibioticum, rifampicine (Rifidin), bleek aanvankelijk de jeuk als gevolg van cholestase eigenlijk bij toeval te verbeteren. Vervolgens toonde een onderzoek bij patiënten met PBC met een cross-over tussen rifampicine en een inactieve stof (placebo) aan dat rifampicine de jeuk verminderde bij een dosis van 150 mg, twee of drie keer per dag ingenomen. Het kan tot een maand duren voordat dit medicijn effectief is, maar het mag niet langer duren. Daarom, als het medicijn na een maand niet effectief is, moet het worden stopgezet. Niet alle patiënten met PBC hebben baat bij dit medicijn.
De manier waarop rifampicine werkt, wordt slecht begrepen. Het kan biochemische routes in hepatocyten induceren die theoretisch de galzuuromgeving in deze cellen kunnen veranderen. De bijwerkingen van rifampicine zijn onder meer verhoging van bilirubine, donkere urine, hepatitis (zelden), verminderd aantal bloedplaatjes (kleine elementen die helpen het bloeden van een snijvlak te stoppen) en nierbeschadiging.
Het feit dat sommige patiënten die opiaatverdovende middelen (zoals morfine) krijgen, jeuk krijgen, leidde tot de hypothese dat jeuk bij cholestase veroorzaakt kan worden door de natuurlijke opiaten van het lichaam, endorfines genaamd. Om deze hypothese te testen, werden patiënten met PBC die jeuk hadden behandeld met het orale medicijn nalmephene, een antagonist (werkt tegen of blokkeert de werking) van opiaten. Jeuk verbeterde over een periode van 9 maanden. Sommige patiënten die met de opiaatantagonist werden behandeld, ontwikkelden echter zeer onaangename symptomen van ontwenning van opiaat wanneer hun natuurlijke endorfines werden geremd. Daarom is dit medicijn niet geschikt voor langdurig gebruik bij PBC. Een gecontroleerd onderzoek waarin een intraveneuze opiaatantagonist genaamd naloxon (Narcan) werd vergeleken met inactieve intraveneuze vloeistoffen, toonde aan dat naloxon de jeuk bij PBC-patiënten verbeterde. Omdat het intraveneus moet worden toegediend, is naloxon ook niet geschikt voor langdurig gebruik.
Onlangs werd de orale opiaatantagonist, naltrexon (Revia), getest in een kleine, gerandomiseerde, gecontroleerde studie bij PBC-patiënten met jeuk. Het verbeterde jeuk bij 50% van de patiënten en veroorzaakte geen ontwenningsverschijnselen van opiaten. Naltrexon verbeterde ook de symptomen van vermoeidheid en depressie, mogelijk door het vermogen om 's nachts te slapen, wanneer de jeuk het ernstigst is, te herstellen. Toekomstige studies zijn echter nodig om de veiligheid te beoordelen, hoe lang het kan worden gegeven en of patiënten uiteindelijk niet meer (ongevoelig) zullen reageren op de effecten.
In ongecontroleerde onderzoeken ondergingen patiënten met PBC die ernstige jeuk hadden een procedure die plasmaferese wordt genoemd. (Ongecontroleerde onderzoeken zijn onderzoeken waarin de behandeling niet vergeleken met andere behandelingen of placebo's.) Bij deze procedure wordt het bloed uit het lichaam verwijderd en wordt de vloeibare fase (plasma genoemd) van het bloed gescheiden van de bloedcellen en bloedplaatjes. Het plasma wordt vervolgens gepercoleerd door een kolom met actieve kool. Ten slotte wordt het plasma opnieuw gemengd met de bloedcellen en intraveneus teruggevoerd naar de patiënt. Het idee is dat de houtskool een of meer verbindingen (tot nu toe onbekende) zou verwijderen uit het plasma dat de jeuk veroorzaakte. Anekdotisch hadden veel patiënten verlichting van jeuk gedurende periodes variërend van dagen tot maanden. Er werden echter geen gecontroleerde onderzoeken (in vergelijking met andere behandelingen of placebo's) uitgevoerd. Daarom wordt deze procedure nog steeds als experimenteel beschouwd en wordt deze niet vaak gebruikt.
Of de gewoonlijk aanbevolen therapieën voor osteoporose osteoporose bij patiënten met PBC op bevredigende wijze kunnen behandelen of voorkomen, is nog niet duidelijk. Het is echter verstandig om voldoende calcium en vitamine D in de voeding te verstrekken. De vitamine D is nodig voor de opname van calcium uit de darm. Voldoende calcium kan worden ingenomen door zuivelproducten zoals melk of yoghurt te eten of door de voeding aan te vullen met 1000 tot 1500 mg calciumcarbonaat. Calciumcarbonaat, bereid uit oesterschelpen in poedervorm, kan zonder recept worden gekocht. Meestal is de extra vitamine D in een dagelijkse multivitamine voldoende om aan de dagelijkse behoefte te voldoen. Blootstelling van de huid aan zonlicht verhoogt ook de productie van vitamine D in het lichaam.
Voor postmenopauzale vrouwen met PBC kan hormonale substitutietherapie met oestrogeen het risico op osteoporose verminderen. Oestrogeen, verkrijgbaar in orale vorm of als een pleister die de opname van oestrogeen door de huid mogelijk maakt, is veilig voor vrouwen met PBC. Bedenk echter dat er controverse bestaat over het gebruik van oestrogeensubstitutietherapie bij postmenopauzale vrouwen die borstkanker hebben gehad, vanwege een mogelijk risico op herhaling van de kanker. Er is ook bezorgdheid over langdurig gebruik van oestrogenen met progestageen bij het verhogen van het risico op coronaire hartziekten, beroertes en longembolie bij gezonde vrouwen in de menopauze. Therefore, whether to use estrogen or not should be individualized after consulting one's doctor. Another alternative to estrogen to protect bone density in patients with PBC is the bisphosphonates, which are FDA-approved drugs for the prevention of osteoporosis. Too few studies have been performed using other drugs (for example, fluoride or calcitonin) for osteoporosis to recommend their use in PBC.
Elevated levels of cholesterol in the blood are common in patients with PBC, and xanthomas (fatty deposits that appear as yellowish firm nodules in the skin) occur in about 25% of those patients with elevated cholesterol. Diets with low cholesterol content do not consistently lower serum cholesterol in these patients, because production of cholesterol by the liver is stimulated in patients with PBC. Cholestyramine, the oral medication that is often used to treat itching, can, at the same time, reduce the levels of serum cholesterol to a modest degree.
Clofibrate (Atromid) should not be used for treating elevated serum cholesterol in PBC because it elevates (rather than lowers) the cholesterol levels in these patients. Moreover, this drug may worsen xanthomas and cause formation of gallstones containing cholesterol. Two studies indicate that UDCA therapy significantly reduces serum levels of cholesterol and is recommended for use in patients with xanthomas. A new class of drugs called statins inhibits formation of cholesterol and, to a lesser degree, triglycerides. The safety and effectiveness of the statins, however, have not been adequately studied in PBC. One of the common side effects of statins is liver injury. Thus, their use in a person with liver disease requires careful monitoring by a physician.
Reduction of dietary fat is the treatment of choice for fat malabsorption (poor absorption of fat in the gut). The idea is that if the dietary intake of fat is decreased, more of this fat will be absorbed. The goal of the low-fat diet would be to alleviate the diarrhea caused by the fat malabsorption, while still providing enough fat for adequate nutrition. If this diet does not help, a supplement of special fats called medium-chain triglycerides (MCT) can be ingested. MCT can replace as much as 60% of the calories provided by ordinary dietary fat, which is mostly long-chain triglycerides. MCT is a special type of fat preparation that does not require bile acids for its absorption and is actually absorbed more easily than the usual dietary fat. As noted earlier, PBC patients with malabsorption of fat should also be tested for celiac sprue.
It is recommended that patients with PBC take a multivitamin supplement without minerals to increase the dietary intake of fat-soluble vitamins. If the quantities of bile acids flowing through the bile ducts to the gut are marginal, intestinal absorption of the fat-soluble vitamins may not be adequate, even with supplements. Two strategies exist for this situation. First, patients can take Liqui-E with meals. Liqui-E is an over-the-counter liquid preparation of vitamin E that also increases the absorption of other fat-soluble vitamins in the diet or in multivitamin preparations. Second, the fat-soluble vitamins A and K can be given by injection into the muscle once a month. Remember, however, that women who might become pregnant, should not receive injections of vitamin A, because it can cause birth defects.
Retention of salt and water can lead to swelling of the ankles and legs (edema) or abdomen (ascites) in patients with cirrhosis. Diuretics are medications that work in the kidneys to combat retention of fluid by eliminating salt and water into the urine. A combination of the diuretics spironolactone (Aldactone) and furosemide (Lasix) can reduce or eliminate the swelling in most people. During treatment with diuretics, it is important to monitor kidney function by measuring serum levels of blood urea nitrogen (BUN) and creatinine to determine if the doses of the diuretics are safe. Sometimes, when the diuretics do not work, a long needle is used to draw out the fluid directly from the abdomen (a procedure called paracentesis).
If large varices (distended veins) develop in the esophagus or upper stomach or any episodes of bleeding from varices have occurred, physicians should consider specific therapy for the varices. Treatment with propranolol (Inderal), a drug in a class called beta-blockers, is effective in preventing initial bleeding or rebleeding from varices in patients with cirrhosis. This drug, however, has not been proven to prevent bleeding in patients with portal hypertension who do not have cirrhosis.
Other methods are available to prevent or treat varices. These methods include:
PBC patients with an abnormal sleep cycle, impaired thinking, odd behavior, or other signs of hepatic encephalopathy usually should be treated with a low protein diet and oral lactulose. Dietary protein is restricted because it is a source of the toxic compounds present in hepatic encephalopathy. The lactulose, which is a liquid medication, traps the toxic compounds in the colon. Consequently, they cannot be absorbed into the bloodstream and cause the symptoms of encephalopathy. To be sure that adequate lactulose is present in the colon at all times, the patient should adjust the dose to produce 2 to 3 semiformed bowel movements a day. If symptoms of encephalopathy persist, the oral antibiotics, such as rifaximin, can be added to the treatment regimen.
The blood filtration function of an enlarged spleen usually results in only mild reductions of red blood cells (anemia), white blood cells (leukopenia) and platelets (thrombocytopenia) that do not require treatment. Severe anemia, however, may require blood transfusions or treatment with erythropoietin or epoetin alfa (Epogen, Procrit), a hormone that stimulates production of red blood cells. If the numbers of white blood cells are severely reduced, another hormonal drug, called granulocyte-colony stimulating factor (G-CSF) is available to increase the white blood cells. An example of an available G-CSF drug is filgrastim (Neupogen).
No FDA-approved medication is available yet to increase the number of platelets. As a necessary precaution, patients with low platelets should not use aspirin or other non-steroidal anti-inflammatory drugs (NSAIDS) since these drugs can hinder the function of platelets. If a low number of platelets is associated with significant bleeding, transfusions of platelets usually should be given. Surgical removal of the spleen (called splenectomy) should be avoided, if possible, because of the risk of excessive bleeding during the operation and the risk of anesthesia in advanced liver disease.
Dry eyes: For chronically dry eyes, use artificial tears containing methylcellulose without preservatives. These artificial tears can prevent the complications of dry eyes, such as ulcers of the cornea.
Dry mouth: Patients with dry mouth have a reduced amount of watery saliva but maintain production of thick saliva. Chewing gum or sucking on a small object can stimulate more watery saliva. Others may need to moisten the mouth with fluids. It is imperative that all patients with dry mouth take adequate amounts of fluids to help with swallowing during meals or when taking oral medications. It is also recommended that these patients have frequent dental appointments to check for cavities.
Dry vagina: Lubricating jelly is suggested to prevent painful sexual intercourse. If a woman is postmenopausal, estrogen creams are also recommended to improve the function of the cells lining the vagina.
PBC patients with Raynaud's phenomenon should restrict exposure to the cold. They can wear warm clothing, gloves, and shoes when they must be in cold environments. Some patients find that using gloves also helps avoid problems when they handle ice-cold articles, for example frozen food packages and cold cans of soda. All patients with Raynaud's phenomenon should stop smoking cigarettes because smoking causes reduced blood flow in the blood vessels of the hands and feet. Drugs called calcium channel blockers help the symptoms in the hands and feet of some patients. At the same time, unfortunately, however, these drugs may worsen swallowing difficulties associated with scleroderma.
Skin tightening, calcification, or telangiectasia: There is no known therapy to prevent or reverse skin tightening, calcium deposits, or telangiectasias in patients with scleroderma.
Swallowing problems and heartburn: As previously mentioned, patients with scleroderma may experience heartburn or difficulty swallowing. It is recommended that patients with these symptoms or other evidence of scleroderma or the CREST syndrome:
Cholesterol gallstones may be prevented by the UDCA used for the long-term treatment of the PBC itself. (UDCA taken orally can actually dissolve cholesterol gallstones in a minority of patients.) No treatment is necessary for patients who have gallstones that are not causing symptoms. These patients should usually just be observed because they will probably never develop symptoms from their gallstones.
An operation (cholecystectomy) to remove the gallbladder and its gallstones should be considered if the gallstones have been causing symptoms. These symptoms ordinarily are bouts of rather characteristic abdominal pain. This surgery usually should not be done, however, if a patient has advanced cirrhosis because of the increased risk of complications from both the surgery and the PBC. In this situation, less risky procedures can be considered or, if the gallstones are the cholesterol type, UDCA (if not already being used to treat the PBC) can be given reasonably safely to try to dissolve the gallstones.
Most often, people will contact their primary care health-care professional with questions about the color of their stool. These includes health-care professionals who care for infants and children and adults. Depending upon the cause of the stool color change, certain specialists may need to be involved. For example, for red or black stool due to bleeding, a gastroenterologist may be needed to perform endoscopy, to look for a bleeding source in the stomach or intestine. Patients with PBC are generally treated by gastroenterologists and/or hepatologists. Development of complications may require the need for other specialists. For example, an endocrinologist may be needed for the treatment of metabolic bone disease (osteoporosis). Patients who develop hepatocellular carcinoma may need the help of several specialists including an oncologist, interventional radiologist, and a liver surgeon. Patients with advanced liver disease including cirrhosis of the liver should be referred to a transplant center as they may need a liver transplant at some stage in the future.
Liver transplantation is a life-saving operation for those patients with PBC who are at risk of premature death due to liver failure or the complications of cirrhosis and portal hypertension. The Mayo Risk Score provides an accurate estimate of the future outcome (prognosis) for patients, regardless of whether they are being treated with ursodeoxycholic acid. The United Network for Organ Sharing (UNOS) permits patients with PBC to be listed for a liver transplant once their estimated survival with PBC for an additional year is 95% or less. It is recommended that physicians calculate the Mayo Risk Score at least yearly in all patients with PBC who have cirrhosis.
Most PBC candidates for transplantation have advanced cirrhosis with decompensated liver disease, which also is referred to as liver failure. Decompensated liver disease means that the patients have low levels of serum albumin and blood clotting factors made in the liver and complications of portal venous hypertension such as ascites, variceal bleeding, encephalopathy, or hypersplenism. Patients are classified as having decompensated cirrhosis whether or not the complications respond to medical therapy.
Rarely, before advanced cirrhosis develops, transplantation of the liver is warranted in a few clinically disastrous situations in PBC. Examples of such situations include recurrent fractures due to advanced osteoporosis or severe, debilitating itching unrelieved by any medical therapy, and even more rarely the hepatopulmonary syndrome (breathing difficulty in advanced cirrhosis). The regional review committees of UNOS accept applications for transplantation in these special circumstances and decide on a patient-by-patient basis if liver transplantation is indicated.
The outcome of liver transplantation in PBC is excellent. The survival of patients two or more years after transplantation is generally 80%. This impressive survival rate is greater than the survival of patients transplanted for most other types of liver diseases. The titers of AMA fall following successful liver transplantation, but they do not usually disappear. A minority of patients, however, develops recurrent PBC in the transplanted liver. Studies are being performed to see if reducing the maintenance doses of immunosuppressive drugs more slowly after transplantation can prevent recurrence of PBC. Once recurrent PBC is diagnosed, ursodeoxycholic acid therapy is started to retard progression. Patients with recurrent PBC rarely will need a second liver transplant.
The goal of ongoing and future research in PBC is to better understand the processes (mechanisms) that initiate and perpetuate the inflammation that destroys first the small caliber bile ducts and later the hepatocytes. Logically, a more complete understanding of these mechanisms will reveal new strategies for therapy, designed to block specific crucial steps in the progression of disease.
PBC is such a slowly progressive disease that it is often initially diagnosed after the development of cirrhosis. Future therapies will probably include strategies that differ for patients with early disease compared to those with advanced disease. Presumably, patients with early phases of PBC would benefit more from therapies that block immunologic mechanisms of bile duct destruction than would patients whose bile ducts have already been destroyed. Conversely, patients whose bile ducts have already been destroyed may benefit more from therapies that prevent the formation of scar tissue and the toxic consequences of cholestasis.
The key to success is support of both basic science and clinical research in PBC, which have not been adequately funded in the past. Several promising research strategies are being pursued to reveal the mechanisms involved in developing PBC. For example, studies are in progress to evaluate the genetic (hereditary) characteristics of patients with PBC who have close relatives with the disease. By studying all of these patients with PBC and comparing them with other family members without PBC, it may be possible to better understand the predispositions to this disease. In addition, a large-scale study is underway in the United States that will compare PBC patients with healthy people of the same age and gender. The points of comparison will include their life experiences, habits, diet, medical and surgical histories, childbearing history, and exposures to environmental toxins and medications. This study likewise should provide important clues regarding predispositions to PBC.
Studies also are in progress to see if PBC may be initiated (triggered) by an infection with either bacteria or viruses. For example, studies are ongoing to confirm or disprove the notion that proteins of infectious organisms stimulate AMA autoantibodies (and the autoantibodies just happen to react to antigens present in the mitochondria). Other studies are dissecting the mechanisms involved in the lymphocyte migration toward small bile ducts and the lymphocyte killing of bile duct epithelial cells. These studies involve not only patients with PBC, but also several animal models in which T-lymphocytes destroy small bile ducts in an identical manner to that seen in PBC. These studies ultimately should identify new ways to treat PBC by, for example, blocking the killing of bile ducts by T-lymphocytes.
Finally, the issue of scar tissue formation in PBC and other diseases associated with cholestasis is now being researched in the hope of finding a way to prevent the development of cirrhosis. If cirrhosis can be prevented, even if ongoing inflammation of the liver continues, many patients might not develop the complications of portal venous hypertension and the progression to liver failure.
Een type darmbacteriën kan het risico op darmkanker verhogen
Interview Natasha Haskey over microbioomonderzoek
Inflammatoire darmziekte (IBD) Oorzaken, symptomen, behandeling
Coeliakie 101 – Een beginnershandleiding voor genezing
Appendectomie
Waarom COVID-19-patiënten meer pathogene bacteriën in hun neus hebben
Boost Your Gut IQ – It's National Digestive Disease Awareness Month
Voor een groot deel hebben we recente verbeteringen in de spijsvertering te danken aan president Ronald Reagan. Tijdens zijn tweede ambtstermijn probeerde de president het tij van gastro-intestinale z
Probiotica
Een man eet yoghurt als ontbijt. Wat zijn probiotica? Het idee dat bacteriën heilzaam zijn, kan moeilijk te begrijpen zijn. We nemen antibiotica om schadelijke bacteriële infecties te doden en gebrui
De link tussen bekkenbodemdisfunctie en IBS-symptomen
Is er een verband tussen bekkenbodemdisfunctie (PFD) en prikkelbaredarmsyndroom (PDS)? PFD is een aandoening waarbij de spieren in de bekkenbodem verzwakken, maar tot nu toe heeft onderzoek geen duide